อร่อย อบอุ่นที่ Rice n' Mouth

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา (7 พฤษภาคม 2559) มีโอกาสไปทำธุระที่กรุงเทพเลยถือโอกาสไปทดลองร้านอาหารใหม่ Rice N' Mouth ของเฮียโบ๊ตดู ซึ่งเป็นคนละสไตล์กับร้าน PlayYard เลยทีเดียว ในวันที่เราไปกันร้านยังไม่เปิดช่วงกลางวัน จึงนัดกับเพื่อนๆไปทานเป็นมื้อเย็นกัน ร้านอยู่ในซอยเสริมสุขฝั่งตรงข้ามคอนโด U Delight 3 เข้าซอยมาเลี้ยวขวาแยก 1 ร้านอยู่ทางขวามือเป็นบ้านหลังสีขาวเล่นระดับ ผนังใช้กระจกใสความรู้สึกโปร่งสบาย แต่บรรยากาศภายในอบอุ่น ตกแต่งด้วยภาพถ่ายขาวดำสวยๆของเจ้าของร้านอีกคนคือคุณตี้

เมื่อเลือกที่นั่งกันได้เรียบร้อยก็ดูรายการอาหารจากเมนูที่เรียบง่าย เมนูที่ทางร้านแนะนำคือซี่โครงหมูบาร์บีคิว และ แซลมอนซี๊ด ดังนั้นเพื่อไม่ให้พลาดเราก็ลองทุกเมนูที่ถูกแนะนำได้แก่เจ้าซี่โครงหมู ทูน่าย่างเครื่องเทศ แคจันแซลมอนซอสตะไคร้ แซลมอนซี๊ด และ มันฝรั่งทอด 

เมื่ออาหารมาก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ซี่โครงเนื้อนุ่มมากหลุดออกจากกระดูกได้ง่ายๆ ซอสเข้าถึงเนื้อ ทูน่ารสฉ่ำและหอมเครื่องเทศ แต่เราก็มาสะดุดตรงที่ อาหารน่าจะเข้ากันด้วยดีกับไวน์ แต่ทางร้านมีเพียงเบียร์กับน้ำเปล่าเท่านั้น ซึ่งถ้าเพิ่มความหลากหลายของเครื่องดื่ม โดยเฉพาะไวน์ น่าจะทำให้อาหารสองจานนี้สมบูรณ์ขึ้นอีก จากนั้นก็ตามมาด้วยแคจันแซลมอนซอสตะไตร้ที่รสชาติลงตัว ทั้งเนื้อปลา ซอส และ ผักโขม ส่วนแซลมอนซี๊ดนี้เป็นอาหารเรียกน้ำย่อยที่ดีมาก เสียดายที่เราสั่งมาทานทีหลังกัน

ก่อนที่จะจบมื้อนี้ คุณตี้แนะนำเมนูของหวานใหม่ซึ่งยังไม่มีในเมนูคือชอคโกเลตลาวามาตบท้าย ซึ่งเราก็ไม่ยอมเสียโอกาสที่จะได้ทานก่อนใคร รสชาติที่ตัดกันของผลไม้เปรี้ยวกับเค้กชอคโกเลตหวานขมเข้ากันได้ดี เป็นการปิดท้ายค่ำคืนที่น่าจดจำ

เมนูแนะนำของร้าน ซี่โครงหมูบาร์บีคิว

มันฝรั่งทอด

ก่อนกลับขอถ่ายภาพกับเชฟบูม(คนกลาง)ซะหน่อย

ร้านเปิดตั้งแต่เวลา 11.00 - 23.00 น.
ตั้งอยู่ที่ 280/1 ซอยเสริมสุข แยก1 แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กรุงเทพฯ

Facebook ของร้าน https://www.facebook.com/Rice-N-Mouth-959352527447498/

My favorite playlist

1. Have I told you lately - Rod Stewart

2. Sometimes love just ain't enough - Patty Smyth and Don Hanley

3. I have nothing - Whitney Houston

4. If we hold on together - Diana Ross

5. Without you - Harry Nilsson

6. Honesty - Billy Joel

7. You are the sunshine of my life - Stevie Wonder

8. Lovin' you - Minnie Riperton

9. A groovy kind of love - Phil Collins

10. Foolish beat - Debbie Gibson

11. I don't want to talk about it - Rod Stewart

12. Hello - Lionel Richie

A blink of memory

เมื่อหลายเดือนก่อนได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมบ้าน คุณแม่เอาสมุดจดเก่าๆสมัยเรียนมัธยมมาให้ดูว่ายังจะเก็บไว้หรือเปล่า เปิดดูแล้วก็รู้สึกตลกกับสิ่งที่เรียนเขียนในสมัยก่อน (คงเหมือนกับบล็อกอันนี้ ถ้าในอนาคตกลับมาอ่านใหม่) พอได้อ่านสิ่งที่เขียนไว้ในอดีตก็ทำให้เรานึกถึงความรู้สึกตอนที่เขียนสิ่งนั้น ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องแต่งก็ตาม บางทีเราอาจจะได้ค้นพบสิ่งที่เราลืมไปแล้วในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา

*เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น(เมื่อหลายปีมาแล้ว) ชื่อ บุคคล สถานที่ ธุรกิจ หรือ เหตุการณ์ใดเป็นเรื่องที่สมมติขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน หรือ ถูกใช้ในงานเขียนเท่านั้น ความคล้ายคลึงกับบุคคลที่มีอยู่จริงไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือเสียชีวิตไปแล้ว หรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงเป็นเพียงความบังเอิญเท่านั้น

*This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.


A famous detective in Kent, George Howards was meeting his customer, Miss Emily Ricci.

George: "So, you want me to find someone."
Emily: "Yes, he's so important to me. I can't live without him."
George: "Do you have his picture?"
Emily: "Sure, this is him."
George: "Could you tell me more details about his disappearance?"
Emily: "It was three days ago. We were at the park. I was looking at a child who's playing football when I turned back to him, he has gone. If I watched him more carefully, he would not be missing. I really think he was kidnapped."

Then she started to cry. He gave the picture back to Emily as he continued asking more questions.

George: "Do you have any suspect?"
Emily: "I don't know... Um. wait a minute. Oh! maybe there must be the man on the motorbike. About a week ago, he was passing by our house every evening."
George: "Do you remember him?"
Emily: "No, I don't but his motorbike has a sticker said 'Road Burner'."
George: "Road Burner?"
Emily: "Yes, I'm very sure about it."
George: "OK. I'll do this job. If I find him, I will call you at once."

He put on his Ray-Ban, walked to his car. He picked  his mobile phone and called his assistant, Susanna.

George: "Hello, It's me. I want to know about 'Road Burner'."
Susanna: "Road Burner?, I'll check Um Oh my god!"
George: "What's wrong?"
Susanna: "I'll send it to your handtop."

George turned on his handtop, the personal computer that contains ultra-speed processor chip but its size is only the palm. The data was still sending. He looked at the screen and was amazed.

"Oh Shit!" He shouted. "Susanna, book a ticket to Brazil for me right now"
"I booked it already" Susanna replied.
"You are so clever, Thank you."
"Bye, George"

He started his Chevrolet and drove to the airport. When he went to the counter and confirmed his ticket, the PA announced "All flight are cancelled because of the whether..." looking through the window the fog turned outside to a big white canvas. He glanced at his watch and decided to wait. A few minutes later there was another announcement but this time it said his name to answer the phone at terminal II.

When he got there, it was nothing. He was turning back to go to the PR, to his surprise he found himself was surrounded by four strangers in black suit and sunglasses. One of them had a gun in his hand pointing at him. They forced George to go to a storage room. While one of them was opening the door, he knocked him to the floor. The rest was reaching out for their guns but they weren't fast enough. George shot their hands with his silenced-gun then asked "Who's your boss?" but before they could say anything the airport security arrived and took him to security office.

Two hours later, George was free but he missed the plane. He was looking for the next flight but had no luck. He decided to go home. At his house he found something strange, the door was opened. Somebody must break into his house. He held his gun firmly and slowly got into the house. He walked through the living room, there was nobody. He continued to the kitchen, just before he got in, there was a noise in his bedroom on the second floor. He ran towards to the stairs but there was someone shadow laying down on the stairs. The intruder was walking down the stairs. Suddenly the telephone rang, the intruder panicked, he went back upstairs, jumped out the bedroom window and had gone.

George rushed to his bedroom. He found it was very untidy because the intruder must search for something.

แล้วรอยดินสอที่เขียนไว้ก็หยุดลงแค่นั้น